Alain Damasio συγγραφέας science-fiction: ζούμε σ΄ένα εργαστήριο σε πραγματικό χρόνο !Ένα test σε κλίμακα ζωής.Παρατηρούν αν αντέχουμε το πείραμα. Δημοκτατορία, με τρίπτυχο: εργασία-κατανάλωση-κλεισούρα.
Alain Damasio συγγραφέας-μυθιστοριογράφος έργων επιστημονικής φαντασίας : « Ζούμε μέσα σ΄ένα εργαστήριο σε πραγματικό χρόνο» αναφέρει σε συνέντευξή του στην « l’Humanité Dimanche » no739 7-13 Γενάρη (απόσπασμα).
ALAIN DAMASIO Η science-fiction αναζητεί κυρίως ν΄ανακρίνει- αμφισβητήσει το πραγματικό. Επιταχύνει το παρόν. Αυτή είναι η πρώτιστη της λειτουργία. Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη αίσθηση με αυτή την πανδημία είναι ότι ο άλλος ο πλησίον μου παρουσιάζεται αδιάκοπα ως μια πηγή μόλυνσης, ασθένειας και θανάτου. Καθίσταται λειτουργικά ύποπτος, κάτι που αποτελεί μια ξεκάθαρη πτυχή σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.Με τον Covid, όλη αυτή η ετερότητα καθίσταται επικίνδυνη κάποιες φορές ως το εσωτερικό του ζευγαριού και της οικογένειας. Το μόνο ήσυχο μέρος είναι να είναι μόνος μπροστά στην οθόνη του ή ως ψηφιακός καταναλωτής. Αυτό είναι που αποκαλούμε « technococon ». Αυτό είναι γοητευτικό γιατί αυτή είναι η επιστημονική φαντασία στην κλασική της έννοια : ζούμε σ΄ένα εργαστήριο σε πραγματικό χρόνο ! Η φυσική και κοινωνική αποστασιοποίηση ήδη εισηγμένη από τα ψηφιακά μίντια άφτασε στην αποκορύφωσή της.Οι αρχές μας κάνουν να ζούμε έτσι και κοιτάζουν αν αυτό είναι ανεκτό ή όχι … Το πρώτο lockdown με πριόνισε. Περίμενα ότι αυτή η στέρηση ελευθεριών θα βιωνόταν ως ένα ανυπόφορο εμπόδιο κυρίως στους νέους: αλλά δεν ήταν η περίπτωση.( σσ.τελικά όποιος ελέγχει τη νεολαία ελέγχει την κοινωνία)
-Στα μυθιστορήματά σας το « technococon » παρουσιάστηκε ως κάτι αλλοτριωτικό, αποξενωτικό.
ALAIN DAMASIO Βεβαίως! Μπορεί να βιωθεί ως προστάτης, εκτός από το ότι μας αλλοτριώνει μας αποξενώνει. Η απώλεια της ζωτικότητας που νιώθω στη Δύση προέρχεται από το γεγονός ότι αποστρεφόμαστε την ετερότητα στο maximum. Αποκοπήκαμε από τα ζώα, από τα φυτά από το εξωτερικό χώρο από το κρύο από τη ζέστη…Αποστρεφόμαστε τη σχέση με την ασθένεια, το γήρας κι το θάνατο.Οικογένειες δεν είχαν το δικαίωμα να δουν τους νεκρούς γονείς τους και οι ταφές έγιναν κρυφά : αυτό είναι ανθρωπολογικά εξωφρενικό ! Εν τέλει, όλες οι μορφές ετερότητας φιλτράριστηκαν ή διαλύθηκαν : είμαστε μέσα στην εγωκεντρική μας πόλη προστατευμένη από το « technococon » τέλεια συμβατή με τον νεοφιλελελευθερισμό και το φρενήρη ατομικισμό.Αυτό δεν εμποδίζει την κατανάλωση. Είναι καθ΄εαυτό το μέλλον του έσχατου marketing : το εμπόριο εισήχθηκε στο εσωτερικό του προσωπικού σου χώρου. Πρόκειται για ένα test σε κλίμακα ζωής( φύσης) του νεοφιλελεύθερου καταναλωτισμού.”
Στην αδυνατότητα λειτουργίας πολιτιστικών χώρων ο συγγραφέας διαβλέπει ”μια θέληση τιμωρίας αυτού του τομέα.Είναι απίστευτο ότι τολμούν να το κάνουν αυτό (σσ. και πόσα ακόμα) ”Καμιά ορθολογική δικαιολογία δεν αντέχει :τρένα, métros και supermarket είναι θωρακισμένα ! Στην αίθουσα του θεάτρου της συναυλίας ή του cinéma, έχεις τόσο ύψος ως την οροφή,σύστημα εξαερισμού, ευρύ χώρο… Η κουλτούρα είναι κατεξοχήν χώρος της διαφωνίας, της εξέγερσης και της αφύπνισης. Ναι υπάρχει μια επιδημία να πολεμήσουμε αλλά η κυβέρνηση απαντά σε αυτήν με το τρίπτυχο εργασία-κατανάλωση-κλεισούρα που εγκαθιδρύει μια ( démocrature) δημοκτατορία νεοφιλελεύθερη αρκετά ιδανική γι αυτή.
Το Covid, όπως κάθε καταστροφή παραμένει ένα μάνα εξ ουρανού για τους κυβερνώντες : η δημοφιλία τους ανεβαίνει ακόμη κι αν κάνουν ό,τι να είναι. π.χ του Μακρόν είναι 10 μονάδες πάνω από αυτή που ήταν την περίοδο των gilets jaunes.”
”Αυτός ο ”κόσμος μετά” « monde d’après » αποκαλύπτει μια ιστορική ευκαιρία.Ο καθένας λέει ότι αυτή η υφιστάμενη κρίση αυτή η τομή θα μπορούσε να εξυπηρετήσει στο ν΄αλλάξει ο κόσμος. Αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Η προδιάθεση των ατόμων στη ρουτίνα, η εξοικείωσή τους μ΄ένα σύστημα δεν καταστρέφεται μονομιάς..Είμαι πεπεισμένος ότι δεν μπορούμε να υπερβούμε τον καπιταλισμό παρά μόνο αν φτάσουμε να τον πολεμήσουμε στο πεδίο της επιθυμίας (ακόμη κι αν υποβάθμισε την επιθυμία σε ανάγκη και την ανάγκη σε ορμέμφυτο αγοράς)…..
Ένα βιβλίο οφείλει να είναι ένα οπλοστάσιο ( σσ. γι αυτό φαίνεται ξανάκλεισαν πρόωρα τα βιβλιοπωλεία), έλεγε ο Deleuze : μπαίνεις για να θρέψεις τις μάχες σου. Το βιβλίο οφείλει να σε μετασχηματίσει σε μια ενέργεια.Αλλά δεν αρκεί αυτό. Για την υπέρβαση του καπιταλισμού πρέπει να οργανώσουμε την συγκεκριμένα βιωμένη εμπειρία ενός άλλου μοντέλου που θα είναι πιο δυνατό και πιο επιθυμητό. Η κουλτούρα είναι ένα από τα πεδία της μάχης..Στο βαθμό που η καπιταλιστική δυναμική βασίζεται τεράστια στη βιομηχανία του φαντασιακού από τα vidéo games, τις τηλεσειρές, το σινεμά και τη λογοτεχνία….. Αλλά ”ο κόσμος μετά” δεν θα γίνει στο Διαδίκτυο, σε μια ταινία ή σε ένα βιβλίο, ακόμη και με μια υπέροχη επαναστατική φαντασία. Το πιο αποφασιστικό βήμα παραμένει εκείνο της βίωσης ενός νέου τρόπου ζωής….
Στο ερώτημα τι περιμένει από το 2021 λέει ότι περιμένει ένα Μάη του ΄68..
Σε συνέντευξή του στη lemonde δήλωσε στο πρώτο lockdown (30/4/20): ”είμαστε σε κλουβιά όπως τα ζώα στο ζωολογικό κήπο με τροφή και παράθυρο που βλέπει σε εικονικό virtuel κόσμο»
dimpenews.com
ALAIN DAMASIO Η science-fiction αναζητεί κυρίως ν΄ανακρίνει- αμφισβητήσει το πραγματικό. Επιταχύνει το παρόν. Αυτή είναι η πρώτιστη της λειτουργία. Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη αίσθηση με αυτή την πανδημία είναι ότι ο άλλος ο πλησίον μου παρουσιάζεται αδιάκοπα ως μια πηγή μόλυνσης, ασθένειας και θανάτου. Καθίσταται λειτουργικά ύποπτος, κάτι που αποτελεί μια ξεκάθαρη πτυχή σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.Με τον Covid, όλη αυτή η ετερότητα καθίσταται επικίνδυνη κάποιες φορές ως το εσωτερικό του ζευγαριού και της οικογένειας. Το μόνο ήσυχο μέρος είναι να είναι μόνος μπροστά στην οθόνη του ή ως ψηφιακός καταναλωτής. Αυτό είναι που αποκαλούμε « technococon ». Αυτό είναι γοητευτικό γιατί αυτή είναι η επιστημονική φαντασία στην κλασική της έννοια : ζούμε σ΄ένα εργαστήριο σε πραγματικό χρόνο ! Η φυσική και κοινωνική αποστασιοποίηση ήδη εισηγμένη από τα ψηφιακά μίντια άφτασε στην αποκορύφωσή της.Οι αρχές μας κάνουν να ζούμε έτσι και κοιτάζουν αν αυτό είναι ανεκτό ή όχι … Το πρώτο lockdown με πριόνισε. Περίμενα ότι αυτή η στέρηση ελευθεριών θα βιωνόταν ως ένα ανυπόφορο εμπόδιο κυρίως στους νέους: αλλά δεν ήταν η περίπτωση.( σσ.τελικά όποιος ελέγχει τη νεολαία ελέγχει την κοινωνία)
-Στα μυθιστορήματά σας το « technococon » παρουσιάστηκε ως κάτι αλλοτριωτικό, αποξενωτικό.
ALAIN DAMASIO Βεβαίως! Μπορεί να βιωθεί ως προστάτης, εκτός από το ότι μας αλλοτριώνει μας αποξενώνει. Η απώλεια της ζωτικότητας που νιώθω στη Δύση προέρχεται από το γεγονός ότι αποστρεφόμαστε την ετερότητα στο maximum. Αποκοπήκαμε από τα ζώα, από τα φυτά από το εξωτερικό χώρο από το κρύο από τη ζέστη…Αποστρεφόμαστε τη σχέση με την ασθένεια, το γήρας κι το θάνατο.Οικογένειες δεν είχαν το δικαίωμα να δουν τους νεκρούς γονείς τους και οι ταφές έγιναν κρυφά : αυτό είναι ανθρωπολογικά εξωφρενικό ! Εν τέλει, όλες οι μορφές ετερότητας φιλτράριστηκαν ή διαλύθηκαν : είμαστε μέσα στην εγωκεντρική μας πόλη προστατευμένη από το « technococon » τέλεια συμβατή με τον νεοφιλελελευθερισμό και το φρενήρη ατομικισμό.Αυτό δεν εμποδίζει την κατανάλωση. Είναι καθ΄εαυτό το μέλλον του έσχατου marketing : το εμπόριο εισήχθηκε στο εσωτερικό του προσωπικού σου χώρου. Πρόκειται για ένα test σε κλίμακα ζωής( φύσης) του νεοφιλελεύθερου καταναλωτισμού.”
Στην αδυνατότητα λειτουργίας πολιτιστικών χώρων ο συγγραφέας διαβλέπει ”μια θέληση τιμωρίας αυτού του τομέα.Είναι απίστευτο ότι τολμούν να το κάνουν αυτό (σσ. και πόσα ακόμα) ”Καμιά ορθολογική δικαιολογία δεν αντέχει :τρένα, métros και supermarket είναι θωρακισμένα ! Στην αίθουσα του θεάτρου της συναυλίας ή του cinéma, έχεις τόσο ύψος ως την οροφή,σύστημα εξαερισμού, ευρύ χώρο… Η κουλτούρα είναι κατεξοχήν χώρος της διαφωνίας, της εξέγερσης και της αφύπνισης. Ναι υπάρχει μια επιδημία να πολεμήσουμε αλλά η κυβέρνηση απαντά σε αυτήν με το τρίπτυχο εργασία-κατανάλωση-κλεισούρα που εγκαθιδρύει μια ( démocrature) δημοκτατορία νεοφιλελεύθερη αρκετά ιδανική γι αυτή.
Το Covid, όπως κάθε καταστροφή παραμένει ένα μάνα εξ ουρανού για τους κυβερνώντες : η δημοφιλία τους ανεβαίνει ακόμη κι αν κάνουν ό,τι να είναι. π.χ του Μακρόν είναι 10 μονάδες πάνω από αυτή που ήταν την περίοδο των gilets jaunes.”
”Αυτός ο ”κόσμος μετά” « monde d’après » αποκαλύπτει μια ιστορική ευκαιρία.Ο καθένας λέει ότι αυτή η υφιστάμενη κρίση αυτή η τομή θα μπορούσε να εξυπηρετήσει στο ν΄αλλάξει ο κόσμος. Αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Η προδιάθεση των ατόμων στη ρουτίνα, η εξοικείωσή τους μ΄ένα σύστημα δεν καταστρέφεται μονομιάς..Είμαι πεπεισμένος ότι δεν μπορούμε να υπερβούμε τον καπιταλισμό παρά μόνο αν φτάσουμε να τον πολεμήσουμε στο πεδίο της επιθυμίας (ακόμη κι αν υποβάθμισε την επιθυμία σε ανάγκη και την ανάγκη σε ορμέμφυτο αγοράς)…..
Ένα βιβλίο οφείλει να είναι ένα οπλοστάσιο ( σσ. γι αυτό φαίνεται ξανάκλεισαν πρόωρα τα βιβλιοπωλεία), έλεγε ο Deleuze : μπαίνεις για να θρέψεις τις μάχες σου. Το βιβλίο οφείλει να σε μετασχηματίσει σε μια ενέργεια.Αλλά δεν αρκεί αυτό. Για την υπέρβαση του καπιταλισμού πρέπει να οργανώσουμε την συγκεκριμένα βιωμένη εμπειρία ενός άλλου μοντέλου που θα είναι πιο δυνατό και πιο επιθυμητό. Η κουλτούρα είναι ένα από τα πεδία της μάχης..Στο βαθμό που η καπιταλιστική δυναμική βασίζεται τεράστια στη βιομηχανία του φαντασιακού από τα vidéo games, τις τηλεσειρές, το σινεμά και τη λογοτεχνία….. Αλλά ”ο κόσμος μετά” δεν θα γίνει στο Διαδίκτυο, σε μια ταινία ή σε ένα βιβλίο, ακόμη και με μια υπέροχη επαναστατική φαντασία. Το πιο αποφασιστικό βήμα παραμένει εκείνο της βίωσης ενός νέου τρόπου ζωής….
Στο ερώτημα τι περιμένει από το 2021 λέει ότι περιμένει ένα Μάη του ΄68..
Σε συνέντευξή του στη lemonde δήλωσε στο πρώτο lockdown (30/4/20): ”είμαστε σε κλουβιά όπως τα ζώα στο ζωολογικό κήπο με τροφή και παράθυρο που βλέπει σε εικονικό virtuel κόσμο»
dimpenews.com